Η Πολυάννα και οι διακοπές

Ε ναι λοιπόν, έφτασε η ώρα για το διακοπο-πόστ :-) Οι φετινές μας διακοπές στο νησί, χωρίστηκαν φέτος σε τρία μέρη: μερικές μέρες με τους γονείς μου, 3 μέρες με τον αδερφό του καλού μου, τη γυναίκα του και τις μικρές μας ξαδέρφες και 5 μέρες με μια συνάδελφο και φίλη με το άντρα της και το κοριτσάκι της. Στο ενδιάμεσο περνούσαμε και καμιά μέρα μόνη η οικογένεια για ανασύνταξη.

Στο πρώτο κομμάτι λοιπόν, που ήμαστε όλοι μαζί με τους γονείς μου, όπως καταλαβαίνετε ήμουνα κι εγώ "παιδάκι" και λούφαρα λίγο από δουλειές κουβαλήματα κλπ. και κυρίως δε μαγείρευα μιας και οι δύο μου γονείς είναι εξαιρετικοί μάγειρες και φρόντιζαν κάθε μέρα να μη μας λείπει τίποτα. Ψιλοέκανα κάτι δουλειές κι εγώ αλλά (προς απογοήτευση ομολογώ της μαμάς μου που δε λέει να το χωνέψει τόσα χρόνια) μόνο όταν μου λέγανε τι θέλανε να κάνω και ουχί από δική μου πρωτοβουλία -κόκκινο ντροπαλό ανθρωπάκι :-) -. Η Λένα, επιδόθηκε με τη μαμά μου σε ένα σωρό χειροτεχνίες και παιχνίδια και προσπάθησε να μάθει να χειρίζεται και την πρώτη της ραπτομηχανή, δώρο της νονάς της στα γενέθλιά της φέτος, ο Προκόπης μπουσουλούσε και χαζοστεκόταν στην αυλή κι εγώ με τον καλό μου αποφορτίζαμε την ένταση της χρονιάς που πέρασε, παίζαμε με τα μικρά και ευχαριστιόμασταν την παρέα μικρών και μεγάλων. 

Το Δεκαπενταύγουστο ήρθαμε όλοι μαζί Αθήνα για τη γιορτή της γιαγιάς μου, ήταν εδώ κι ο αδερφός μου από την Αγγλία, η θεία μου και όλοι μαζί γιορτάσαμε στο Λαγονήσι. Εντάξει δεν ήταν όπως άλλες χρονιές μιας κι ο παππούς έχει καταπέσει αρκετά, αλλά το σημαντικό ήταν ότι είμαστε όλοι μαζί, χαρούμενοι κι αγαπημένοι κι ο παππούς μάζεψε τα κουράγια του, έκατσε στο τραπέζι μαζί μας και φάγαμε όλοι μαζί κι έπαιξε και μια τάβλι (όπως το λέει η Λένα) με τη δισέγγονή του, υπό το άγρυπνο βλέμμα του Προκόπη.

Γυρίσαμε λοιπόν Τετάρτη στο νησί και Σάββατο πρωί, τσουπ! Ήρθαν οι ξαδερφούλες μας. Συνομήλικη της Λένας η μεγάλη, συνομήλικη του Προκόπη η μικρή οπότε καταλαβαίνετε τι έγινε στο σπίτι!!!! Πανικός στη βεράντα, πανικός στο σπίτι, παιχνίδι τρελό και χρόνος για μας τους μεγάλους να πιούμε καμιά μπύρα και να πούμε και τα νέα μας που είχαμε τόσο καιρό να ιδωθούμε. Το τι τις καμάρωσα τις μεγάλες δε λέγεται. Έχουν αρχίσει πια και παίζουν πολύ ωραία μαζί και δεν τσακώνονται με το παραμικρό. Ουσιαστικά μεγαλώνουν σαν αδέρφια τρία χρόνια τώρα και ήταν πολύ ωραίο να τις βλέπεις επιτέλους να συνεννοούνται όμορφα και να μοιράζονται τα παιχνίδια χωρίς κραυγές. Τα δε μικρά το τι γέλιο κάνανε το ένα με το άλλο δεν περιγράφεται!!! Δεν ξέρω αν σας το έχω ξαναπεί αλλά είμαι πολύ χαρούμενη που με τον αδερφό του Βασίλη και την καλή του συγχρονιστήκαμε τόσο καλά στο θέμα παιδιά και οι ζωές μας μείνανε στην ίδια φάση και συνεχίσαμε να κάνουμε τόσο κολλητή παρέα :-)

Στην τελευταία εβδομάδα των διακοπών μας ήρθαν μια συνάδελφος και καλή φίλη με τον άντρα της και την κόρη τους που είναι 6 χρονών. Οι μικρές τα πήγαν περίφημα δεδομένης της διαφοράς της ηλικίας τους και του ότι ήταν η πρώτη φορά που πέρασαν τόσο χρόνο μαζί. Δε μας λείψαν τα καυγαδάκια βέβαια, αλλά στο πρόγραμμα είναι κι αυτά, άσε που οι μαμάδες ψοφάγαμε στο γέλιο με κάτι ατάκες "Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτέ, είσαι απαίσια!" και στο καπάκι "Έλα Αντζελινούλα μου να παίξουμε" :-). Περάσαμε πολύ ωραία μικροί μεγάλοι, οι άντρες πήγαν και για βραδυνό ψάρεμα και επειδή τα παιδιά δεν είχαν ξανάρθει στο νησί κάναμε και μερικές βολτίτσες παραπάνω. Σε μια από αυτές τις βόλτες μας στη Χώρα, τα κορίτσια παίζανε στην πλατεία με κάτι άλλα κοριτσάκια και όταν έφυγαν τα άλλα παιδάκια άφησαν μια σακούλα εκεί που έπαιζαν και η Λένα τα κυνηγούσε και τους έλεγε: "Πάρτε τη σακούλα δεν είναι σωστό να αφήνετε σκουπιδάκια" κι επειδή δεν της έδωσαν σημασία, μου την έφερε στο τραπέζι μας και μου λέει "Μαμά πάρτη να την πετάξουμε δεν είναι σωστό να βρωμίζουμε :-)" Συγγνώμη κιόλας, αλλά φούσκωσα από περηφάνια η κουκουβάγια - μάνα!!!! Τη μέρα που φεύγανε τα παιδιά και τους κατεβάσαμε στο λιμάνι, κάτσαμε στην καφετέρια απέναντι από κει που δένει το καράβι, φάγανε παγωτάκι με τη φίλη της σα μικρές κυρίες, χαιρετηθήκανε με αγκαλιές και φιλιά και μετά μείναμε να τους χαιρετάμε πάνω στο καράβι που φέυγανε, αφού μας υποσχέθηκαν φυσικά να ξαναέρθουν.

Κλείνοντας να σας πω ότι είχαμε σε όλες μας τις διακοπές, παρέα αλλά και καταπληκτικούς baby sitters για τις δύσκολες απογευματινές ώρες αλλά και για την παραλία, τη βαφτιστήρα της μαμάς μου και τα 2 της αδέρφια που αν και γυμνασιάκια και τα τρία, είναι "κολλητοί" με τα παιδιά και περνάνε σούπερ. Παίζανε με τις ώρες και με τη Λένα και με τον Προκόπη και η γοργονίτσα τους έχει τρελλή αδυναμία :-)

Και κάπως έτσι, με καλή παρέα, στο πολυαγαπημένο σπίτι στο νησί περάσαμε τις φετινές μας διακοπές. Δεν ξέρω αν έφταιγε η κούραση της χρονιάς που κουβαλούσαμε, που ήταν ζόρικη για μας όπως και για τους περισσότερους, δεν ξέρω αν έφταιγε που κι ο μικρούλης μας έχει μεγαλώσει λίγο κι έτσι παίζαμε ωραία όλοι μαζί, πάντως περάσαμε τέλεια!!!! Χαρήκαμε ο ένας τον άλλος και όλοι μαζί τους φίλους και τους συγγενείς μας, ευχαριστηθήκαμε ήλιο και θάλασσα και τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα, με χώματα, με πέτρες, με λάσπες. Κυκλοφορούσαμε ξυπόλητοι και μέναμε με το αλάτι και τα μαγιό μέχρι αργά το απόγευμα, ντυνόμαστε όμορφα για να πάμε τις βόλτες μας, κάναμε μεγάλες αγκαλιές και το βράδυ στις ξαπλώστρες μας μετρούσαμε πεφταστέρια και κάναμε ευχές. Ο Προκόπης έβγαλε μισό δόντι (!) και έκανε τα πρώτα του δειλά βηματάκια, ψήλωσε και μαύρισε. Η Λένα, ψήλωσε και μαύρισε ακόμη περισσότερο γιατί έτρωγε φασολάκια και ρυζότο από τα γεμιστά της μαμάς όπως λέει, πέταξε τα μπρατσάκια της και κολυμπούσε στα ρηχά μόνη της και περήφανη για το κατόρθωμά της κι εμείς περήφανοι και χαζογονείς τα καμαρώσαμε να αλλάζουν μέσα σε 15 μέρες μπροστά τα μάτια μας και να μεγαλώνουν.

Έχω βαρεθεί να ακούω για το πόσο δύσκολες είναι οι μέρες που μας περιμένουν κι έχουμε μόνο μια βδομάδα που γυρίσαμε. Το ξέρω, το βλέπω μέσα στο σπίτι μου και στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, στη δουλειά μου δε χρειάζεται να το ακούω και συνέχεια γύρω μου! Καλώς ή κακώς είμαι από τους αισιόδοξους και πιστεύω στους ανθρώπους, στις παρέες, στην οικογένειά μου, στους γύρω μου. Όσο η Λένα μαζεύει τις σακούλες που αφήνουν πεταμένες τα άλλα παιδάκια, ή όσο τη βλέπω να ψάχνει να δώσει στον παππού κάτι για να τον κάνει να ξεχαστεί γιατί τον βλέπει ότι πονάει και καταλαβαίνει, εγώ θα πιστεύω ότι όλα θα γίνουν κι όλα θα φτιάξουν!!!! Ελπίζω όλοι να περάσατε εξίσου καλά και να γυρίσατε με χαμόγελο. Ακόμη περισσότερο, ελπίζω να το διατηρήσετε τις βροχερές και γκρίζες μέρες που θα έρθουν :-)