"Τρία ε? Πωπω και πώς τα καταφέρνεις? Και σταμάτησες και να δουλεύεις ε? Και τώρα, αντέχεις? Τα νεύρα σου? Χαρά στο κουράγιο σου! κλπ. κλπ. κλπ."
Ό,τι παραλλαγή μπορείτε να σκεφτείτε στα παραπάνω την ακούμε συχνά πυκνά και εγώ και ο καλός μου. Να σας πω ένα μυστικό? Πότε την παλεύουμε και πότε όχι. Υπάρχουν μέρες που τα νεύρα μας είναι τόσο τεντωμένα - όχι γιατί κάνουν κάτι τα παιδιά, απλά λόγω βαβούρας μέσα στο σπίτι - που μετά βίας γλυτώνουμε το να αρπαχτούμε κι εμείς. Υπάρχουν όμως και μέρες σαν την προχθεσινή:
Η μέρα δεν ξεκίνησε πολύ καλά. Ένα χαζό μικροτρακάρισμα στη διάρκεια του πρωινού πήγαινελα για τις γιορτές νηπιαγωγείου και δημοτικού, σηματοδότησε μια στραβή αρχή, την οποία όμως αρνήθηκα να δεχτώ. Αφού ήταν μόνο μια μικρή ζημιά στη λαμαρίνα, το πρόγραμμά μας θα συνεχιζόταν κανονικά. Δηλαδή: παραλαβή Λένας και Προκόπη από τα σχολεία τους και βουρ και με τα τρία για βόλτα στο Αττικό Πάρκο! Ξεπερνώντας λοιπόν την αρχική μου ταραχή και αναστάτωση, φορτώνω και τα τρία -το καρότσι είχε φροντίσει να μου το φορτώσει ο καλός μου από το βράδυ- και ξεκινάμε.
Αν ήμουν απολύτως σίγουρη για το εγχείρημά μου (μόνη με τα τρία στο πάρκο);;; Όχι ούτε κατά διάνοια. Θεωρούσα ότι θα αναγκαζόμαστε να φύγουμε άρον άρον αφού θα τα κυνηγούσα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ε λοιπόν, με διέψευσαν πανηγυρικά και είμαι πολύ χαρούμενη που τους έδωσα την ευκαιρία να το κάνουν!
Ξεκινήσαμε φυσικά ταΐζοντας τις χελώνες και με μια μικρή βόλτα στα κοντινά με τα δελφίνια ζώα. Μετά από μια ώρα περίπου, κάτσαμε για κολατσιό ώστε να πάμε στα δελφίνια χορτάτοι και να μπορέσουμε μετά να συνεχίσουμε.
Στα δελφίνια, ο Γιώργης βρήκε ευκαιρία να ρίξει έναν υπνάκο ενώ τα αδέρφια του παρακολουθούσαν εκστασιασμένα. Μόλις τέλειωσαν τα δελφίνια, με το μωρό να συνεχίζει τον ύπνο του πήγαμε και κάτσαμε στο γρασίδι να διαβάσουμε λίγο "Τρελαντώνη" που ο Προκόπης είχε φροντίσει να φέρει μαζί του "για όταν κοιμηθεί ο Γιώργης μαμά να χαλαρώσουμε λίγο". Περιττό να πω ότι αυτό το εικοσάλεπτο διαβάσματος στο γρασίδι ήταν για μένα highlight της ημέρας φυσικά. Εντάξει, δε θα σας πω ψέμματα, εκεί κάπου μετά το διάβασμα και αφού είχαν περάσει δύο ώρες που ήταν τύποι και υπογραμμοί, αποφάσισαν να παίξουν και λίγες αδελφικές μπουνίτσες, αλλά η κρίση ξεπεράστηκε γρήγορα μόλις τους είπα ότι μάλλον κουράστηκαν και πρέπει να φύγουμε.
Με το μωρό φρέσκο φρέσκο και ξύπνιο, η Λένα αποφάσισε να αναλάβει χρέη οδηγού και με το χάρτη στο χέρι, συνεχίσαμε να βολτάρουμε και να θαυμάζουμε τα ζώα
Μετά και από ένα τελευταίο τέταρτο στην παιδική χαρά (όπου επίσης τα θαύμασα για τη συνέπειά τους στη συμφωνία που κάναμε για το χρόνο παραμονής) και έχοντας περάσει 4,5 σούπερ ώρες πήραμε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι.
Το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν το πόσο καλά συνεχίστηκε το απόγευμα μας και στο σπίτι και το πόσο καλύτερη ήταν η διάθεση όλων μας. Τα αγόρια έριξαν κι έναν υπνάκο, μετά φτιάξαμε όλοι μαζί λουκανικοπιτάκια και όταν γύρισε ο Βασίλης τον περικύκλωσαν (και τα τρία) για να του πουν όλα όσα είχαμε κάνει και τι ωραία που πέρασαν. Κι όταν έστρωσαν τη στρωματσάδα τους για "ξενύχτι στο καθιστικό" και τα ρώτησα για την αγαπημένη τους στιγμή της ημέρας, δε μπορούσαν να ξεχωρίσουν και είπαν απλώς: "Όλη η μέρα μαμά ήταν τέλεια!"
Και θα μου πεις, οκ και είναι θέμα αυτό τώρα για ποστ? Μπορεί και όχι, αλλά ήθελα να υπάρχει κι εδώ αυτή η μέρα. Για να τη θυμηθούν κάποια στιγμή που θα το διαβάσουν αλλά κυρίως για να το διαβάζω εγώ τις μέρες που δεν την παλεύω επειδή δεν ξέρουν τι να κάνουν την ενέργειά τους και να θυμάμαι ότι με το κατάλληλο ερέθισμα και κίνητρο όχι απλά συνεργάζονται αλλά περνάμε και τέλεια! Ναι, τρία παιδιά. Ναι, είμαι όλη μέρα μαζί τους (συνήθως). Όχι, δεν είναι πάντα σα διαφήμιση του Βιτάμ αλλά ναι, είναι πάντα στο χέρι μας να γίνει!
Υ.Γ. Αν θέλετε να δείτε περισσότερα για το Πάρκο, μπορείτε να δείτε τη σχετική ανάρτηση της Μάγδας εδώ που είναι κατατοπιστικότατη. Εμείς το προτιμάμε απ' όταν ήταν η Λένα μωρό και κάθε χρόνο βγάζουμε ετήσια κάρτα ώστε να πηγαίνουμε όποτε θέλουμε. Κατά καιρούς έχουν και πολύ αξιόλογα εκπαιδευτικά προγράμματα, τα οποία μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ
Φυσικά και είναι θέμα αυτό για ανάρτηση! Γιατί κάποιοι, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, πήγανε με δύο παιδιά και τα παίξανε. Σε ευχαριστώ πολύ για το link! Σαν να είσαι μέσα στο μυαλό μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε καλέ, αφού σου είπα το μωρό ήταν το εύκολο κομμάτι. Τσέκαρέ με πάλι του χρόνου που θα είναι κι αυτός εκτός καροτσιού να δούμε αν θα τα παίξω ή όχι :) :) :) :)
ΔιαγραφήΚαλώς σε βρήκα Πολυαννα. Μου άρεσε πολύ το post σου, απολαυστικό! Να τα χαίρεσαι τα καμάρια σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ! Καλώς βρεθήκαμε!!!!
Διαγραφήαπολαυστικο, τρυφερό και πολυ αληθινο!!! Σας χαρηκα πολυ!!! Μπορει ολες οι μερες να ειναι τελειες αλλα σιγουρα αυτη ηταν μια ομορφη μερα που εχει ηδη γινει μια ομορφη αναμνηση!!!! Πολλα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι ακριβώς Ελπίδα μου :) Φιλιά και πολλά περαστικά!!!!
ΔιαγραφήΜπράβο Μαριαλένα, γιατί όχι; Σίγουρα όλες οι μέρες δεν είναι τέλειες αλλά δεν δώσεις και μια ευκαιρία πώς θα το ξέρεις; :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή