Οι "φρουτατζούδες"

Κάθε Σάββατο η αγαπημένη μας πρωινή βόλτα με τη Λένα είναι στη λαϊκή. Φωνές, χρώματα, μυρωδιές, άνθρωποι, ασκούν και στις δυό μας μια περίεργη γοητεία. Τη βλέπω πώς παρατηρεί ανάλογα με την αλλαγή της εποχής τα καινούρια πράγματα στους πάγκους και πώς ενθουσιάζεται μόλις φτάνουμε στον πάγκο της "φίλης της με τα φρούτα" ή στον "καλό κύριο με τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια". Όλη τη βδομάδα, μαζεύει ψιλά και κάθε Σάββατο έρχεται με τ πορτοφολάκι της κι αγοράζει λουλούδια. Πριν κάνα μήνα, σε ένα πάγκο ήταν μια πιτσιρίκα γύρω στα 10 που διαλαλούσε με βροντερή φωνή την πραμάτεια της και η Λένα ενθουσιάστηκε. 

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην κουζίνα κι η Λένα στο δωμάτιό της. Την ήθελα κι έτσι της φώναξα από μακρυά. Μόλις ήρθε μου λέει: "Μαμά, τι έπαθες και φωνάζεις σαν ψαράς?".Κάγκελο εγώ: "Πώς σου ήρθε καλέ αυτό? ΤΙ εννοείς?". "Ε, μα μαμά σαν τους ψαράδες στη λαϊκή φώναζες!!!". Μετά καθόταν σκεφτική και σε λίγο τη ρώτησα: "Τι σκέφτεσαι κι είσαι τόσο σοβαρή?" Και μου απαντάει: "Μαμά, θέλεις όταν μεγαλώσω να γίνουμε φρουτατζούδες?!!? Θα έχουμε ένα πάγκο στη λαϊκή και θα σε βοηθάω όπως το κοριτσάκι την άλλη φορά που ήταν με τη μαμά του, θα περνάμε τέλεια!" Γέλασα και της εξήγησα λίγο για τη δουλειά των παραγωγών και της λαϊκής και κατέληξα λέγοντας της ότι είναι λίγο δύσκολο, γιατί δεν έχουμε χωράφια να καλλιεργήσουμε και να έχουμε τα δικά μας φρούτα για να πουλάμε, μόνο και μόνο για να εισπράξω την αποστομωτική απάντηση: "Μα πώς, έχουμε τη λεμονιά σου, την πορτοκαλιά μου και τη μανταρινιά του Προκόπη στο Λαγονήσι!"Τι ήθελε να πει ο ποιητής? Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Όταν ήμουν μικρή μια μέρα στο Λαγονήσι στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς αποφάσισα να φυτέψω ένα ολόκληρο λεμόνι για να έχω ένα δικό μου δέντρο. Το δέντρο όχι μόνο έπιασε, αλλά κρατάει ακόμη, είμαστε περίπου συνομήλικοι (όπου να'ναι τριανταρίζει κι αυτό) και μας τροφοδοτεί νοστιμότατα λεμόνια: 

Όταν η Λένα έγινε ενός έτους, το γιορτάσαμε στο Λαγονήσι και αποφάσισα να δημιουργήσω μια "οικογενειακή παράδοση" που ήξερα ότι θα έκανε και πολύ χαρούμενους τον παππού και τη γιαγιά μου. Έτσι αγοράσαμε μια πορτοκαλιά και πριν σβήσει το πρώτο της κεράκι, το γοργονάκι μας φύτεψε το δικό του δέντρο:

   

Τα πρώτα γενέθλια του Προκόπη, η αρρώστια του παππού δυστυχώς δε μας άφησε να τα γιορτάσουμε στο Λαγονήσι,κι έτσι το δικό του δέντρο άργησε λίγο να φυτευτεί. Όμως πριν 15 μέρες, η γιαγιά με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: "Αγόρασα μια μανταρινιά να πάμε να τη φυτέψει ο Προκόπης, δε γίνεται το παιδί να μην έχει το δέντρο του". Και πήγαμε, η Λένα τον βοήθησε να σκάψει με το τσαπάκι της και να έχει κι αυτός το δέντρο του:

Και κάπως έτσι, στο μυαλό της Λένας, τώρα μπορούμε να γίνουμε "φρουτατζούδες", γιατί έχουμε τα δέντρα μας! Η γιαγιά μου είπε χθες ότι είναι φορτωμένα με ανθάκια κι ότι σίγουρα θα έχουμε καλή παραγωγή. Και τώρα που το σκέφτομαι, σα να έχει λίγο χώρο δίπλα στον πάγκο του "καλού κυρίου με τα μανταρίνια και τα πορτοκάλια". Μωρέ λες??? 

Update 19/10/2015:

Και επειδή είπαμε, δημιουργήσαμε οικογενειακή παράδοση, χθες φύτεψε και ο Γιώργης το δέντρο του, λεμονιά αυτή τη φορά:

και μετά η Λένα τον έκανε βόλτα στον κήπο του έδειχνε και τα υπόλοιπα δέντρα κι εγώ τους καμάρωνα χαρούμενη που όντως η παράδοση που ήθελα να δημιουργήσω άνθισε μέσα τους!!