Παρασκευή βράδυ. Χαμόγελα, αγκαλιές, γεμάτα ποτήρια κι ο πράσινος αναπτήρας στη μέση... Κουβέντες για όλα, πειράγματα. Ξαφνικά λες και κάποιος σήκωσε όλο το βάρος που κουβαλούσε ο καθένας μας τις προηγούμενες μέρες. Αν ένα από αυτά τα βράδια με ρωτήσει κάποιος πόσο χρονών είμαι και τι υποχρεώσεις έχω στη ζωή μου, είμαι σίγουρη ότι χωρίς δεύτερη σκέψη θα απαντήσω 22 και καμία :-)
Πάνω στην κουβέντα αρχίζουμε να μιλάμε για τους "έρωτες" των πιτσιρικιών μας στον παιδικό, στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό και συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν είμαι η μόνη που αναρωτιέται: πότε περάσαμε στην άλλη πλευρά;
Μέχρι προχθές αναλύαμε με τις ώρες τα δικά μας και των φίλων μας, και τώρα γίναμε οι γονείς μας; Και αν ναι, πού τη βρίσκανε οι γονείς μας την ψυχραιμία, πού θα τη βρούμε εμείς και πώς θα τα αφήσουμε μεν να βρουν το δρόμο τους χωρίς παρεμβάσεις, δίνοντας τους δε το χάρτη για την καλύτερη διαδρομή;
Σε πολλές περιπτώσεις τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι ακόμη κάνω τραμπάλα ανάμεσα στην πλευρά που ξέρω κι έχω μάθει και σ'αυτή του γονιού, την αχαρτογράφητη που δεν ξέρω. Ίσως γι' αυτό αφήνω τη Λένα πολλές φορές και με κάνει ό,τι θέλει αλλά από την άλλη γι'αυτό κάνω και τις άπειρες καραγκιοζιές μαζί της. Σίγουρα γι' αυτό όταν η μαμά μου γίνεται λίγο πιο αυστηρή μαζί της ή της μιλάει λίγο πιο απότομα, εγώ μαζεύομαι και αντιδρώ σα να μάλωσε εμένα. Και γι'αυτό μάλλον όταν είμαστε όλοι μαζί με τους γονείς μου, πιάνω τον καναπέ και το βιβλίο μου (ή το κινητό μου το ομολογώ) και ξεχνιέμαι και τσαντίζομαι όταν μου τη λένε.
Από την άλλη οι άνευ παιδιών κολλητοί μου φροντίζουν να μου θυμίζουν άθελά τους συχνά πυκνά ότι έχω περάσει στην άλλη πλευρά. Πλέον, θεωρείται δεδομένο μάλλον το ότι δε θα μπορώ να πάω μαζί τους κάπου κι έτσι το τηλέφωνό μου δε χτυπάει τόσο συχνά για να ακολουθήσω. Γενικά είμαι οκ μ'αυτό, μερικές φορές όμως, ειδικά σε περιόδους στρες με παίρνει από κάτω και τους αναζητώ με λίγη νοσταλγία.
Και τελικά υπάρχει άλλη πλευρά, ή απλώς όλα αυτά είναι συνέχεια στην ίδια πορεία; Γιατί αλήθεια σας το λέω όσο κλισέ κι αν είναι, η μαμά (και ο μπαμπάς ασφαλώς) είναι άνθρωπος με πολλές πτυχές στο χαρακτήρα του και την προσωπικότητά του και καλό είναι να παραμένει και λίγο παιδί και να αποσυμπιέζεται πού και πού. Δεν ξέρω αν το χειρίζομαι σωστά, δεν ξέρω αν αφού έγινα μαμά αυτομάτως θα έπρεπε να αποκηρύξω πράγματα που με κάνουν να είμαι καλά, το ψάχνω όμως. Είπαμε, το να είσαι γονιός δεν έρχεται με manual, είναι DIY project και σαν όλα τα χειροποίητα είναι τόσο πιο όμορφο κι έχει μέσα του τόσο περισσότερη αγάπη...
Ανθίζουν ένα-ένα τα λουλούδια της Παρασκευιάτικης συνάντησης. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή:-)
ΔιαγραφήΤο έχουμε πει βεβαίως πως οι Παρασκευές με τον αναπτήρα είναι η θεραπεία μας :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και καλή εβδομάδα
Έτσι ακριβώς :-) Πειραματική θεραπεία με εγγυημένο αποτέλεσμα! Καλή εβδομάδα.
ΔιαγραφήΕίσαι μέσα στο μυαλό μου.. Μέρες τώρα σκέφτομαι [αν και μόνο 5 μηνών μανούλα] πόσα πράγματα έχω αφήσει πίσω μου... κι ακόμα χειρότερα πόσο σπάω τα νεύρα σε φίλους που όχι μόνο δεν έχουν παιδιά, αλλά ούτε καν τα σκέφτονται όταν εγώ μιλάω τόσο πολύ για το παιδί μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά!
Καλά εσύ είσαι στην πολύ αρχή ακόμη και είναι λογικό. Θα το στρώσεις μην ανησυχείς :-) Καλημέρα!
ΔιαγραφήΌλοι το ψάχνουμε! Από τη μέχρι τώρα λιγοστή εμπειρία μου (ως μαμά), θα σου έλεγα ότι δεν θα πρέπει να αποκηρύξεις πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις όμορφα, γιατί αυτά είσαι εσύ και ως μαμά είσαι πρότυπο και είναι απαραίτητο να βλέπουν να είσαι εσύ, γεμάτη και ευτυχισμένη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισε να είσαι όπως είσαι αυθεντική! Σμουτς! :)
Αχ όντως είναι diy που άλλοτε σου πετυχαίνει και άλλοτε όχι!το θέμα είναι να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε, λάθη σίγουρα θα κάνουμε αλλά αφενός μαθαίνουμε απο αυτά και αφετέρου ουδείς άσφαλτος που είπε και η λαίδη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι ακριβώς Μάχη μου, ας απενοχοποιήσουμε και τα λάθη λίγο να ηρεμήσουμε :)
Διαγραφή